21 noviembre 2006

Al sēr mi yō tū

Las sābanas acāban calādas cada mañāna, agarrādas a la cāma
que me pertenēce, entrel lēvemecēr dēste edēn desdel que serē el que te bēse.
I sī, vivī mīl crīsis sin fingīr, i vī mi brīndis sin mī: vil sīmil
por los ōtros ōjos horrorōsos con dolorōsos tōnos rōjos con
tu lūz: tu crūz. Al sēr mi yō tū.

No hay comentarios: