19 diciembre 2006

Razōnes para volār en comēta: II

“...y así nos enfrentamos y quitamos la razón a cada voz y movimiento, pensando lo contrario o –lo que es mucho peor– lo mismo en distinto momento.”
Discutīr, debatīr, dialogār...quē palābras tān monōtonamēnte parecīdas. Con ēsas pīntas, i el viēnto soplāndo noroēste, nō me extrāña que te gūste explorār ōtras dicciōnes –implorār, calumniār, aconsejār, sermoneār, declamār e inclūso avasallār. Qüalquiēr innovaciōn ēs vālida con tāl de nō ponērte el sombrēro nēgro ōtra vēz, con su estūpida corbāta a juēgo. Tōdo por nō sēr nombrādo redactōr jēfe dēse miserāble diārio que qüēnta en blānco i nēgro l(tu)a vīda, La Rutīna.
Quiēres huīr, huīr, huīr...pero nō sābes ni de quē, clāro, ni a dōnde. Llēga ūn pūnto en que huīr de la rutīna se conviērte en la rutīna, i te siēntes atrapādo i nō sābes de quē huīr. Primēro crēs que serā ālgo pasajēro, que nō puēde hacērte mūcho māl. De ūn dīa para ōtro, te descūbres a tī mīsmo en tu particulār tēmplo de la indolēncia, escribiēndo religiōsamēnte tus editoriāles que sōn leīdos diāriamēnte por millōnes de sēres teñīdos de grīs como tū. Al fināl, vencīdo por la cordūra, decīdes que hās de sēr tū el perseguidōr i nō el perseguīdo. Comiēnzas tu batīda como las de antāño, con grāndes escopetāzos de creatividād i ēsa fē ciēga en la constānte renovaciōn, ēse creērte el descubridōr de la mēzcla de colōres, inventōr de lo cotidīano.
Por fīn hās vuēlto a reinventārte. Por fīn hās vuēlto a sēr el mīsmo.

2 comentarios:

Elena dijo...

claro que leeo tu blog!
How can u doubt it?
You're one the bst people i met in leicester...
and u helped me with the white tie, d'you remember?

Anónimo dijo...

huir de la rutina se convierte en rutina.
tienes razón.
por eso llevo tiempo buscando un motivo para poner el despertador por la mañana y decir: tengo algo que hacer con mi vida.
volar no es tan fácil como lo pintan los pajaros.