14 enero 2007

El dīa que abracē el politeīsmo

La religiōn de antāño lo ēra tōdo, tōdo lo abarcāba i lo transformāba. Sonāban las campānas en el bār, i tōdo el mūndo en la ciudād acudīa a mīsa en māsa. Yō entrāba, me pedīa ūn whīsky para santiguārme i me preparāba para la homilīa. El sacerdōte oficiāba desde ūn pūlpito acristalādo i tenīa ūnos cāscos que yō entendī ēran para cuidārse de nō escuchār a satān.
Pero yō empecē a cansārme de tōdos los rituāles. Las mīsmas oraciōnes, i la mīsma gēnte semāna tras semāna. Ūn dīa me encontrē por la cālle a ūnos chīcos predicāndo. Pero nō cantāban, ni sermoneāban, sōlo repartīan ūnas tarjētas de colōres i repetīan la mīsma palābra ūna i ōtra vēz. Mās adelānte habīa ūna chīca que vestīa de ūna fōrma mūi extravagānte que repetīa constāntemēnte un nōmbre extrāño.
Pōco a pōco comprendī. Fuī comprendiēndo, al mēnos. Al fīn. I aōra yā nō comūlgo siēmpre en el mīsmo sītio i yā nō tēngo miēdo al infiērno. I aunque nō consīgo apostatār del tōdo, hē decidīdo nō celebrār mās lo que ōtros me dīgan que tēngo que celebrār. Nō habrā mās pāsqüas ni cōrpus ni cuarēsmas. Beberē i beberē de bār en bār para acabār de celebrār.

No hay comentarios: