25 marzo 2007

histōrias, geografīas i filosofīas

Nō, nō hūbo lūna llēna sobre Lōndres pero hūbo ālgo parecīdo que me saquē asī de la mānga i te pareciō iguāl de romāntico i nos lo devorāmos con tānta pasiōn como necesidād. Nō hūbo sōl en Lōndres pero hūbo ūn viēnto de būses trēnes i mētros que le vīno que ni pintādo a mi viējo velēro. Vāya maremōto de clāxones y bēsos en el que al mēnos yō deseē perdērme. Perdērme contīgo. Perdērme, al mēnos.
Despuēs llegō la cālma, cālma sī, pero nō llegō el buēn tiēmpo. I por ēso decidīmos pintārlo. I aunque mūchos se reīan de nuestra fōrma de pintār sōles en la tēle para que saliēran en el tiēmpo, al fināl nos encontrāmos tū i yō en aquēlla terrāza, cāra a cāra nuestras rīsas con las de los demās. Luēgo hablāmos, hablāmos de ēsto, de lo ōtro de ēsos (cōmo nos gustāba criticār a tōdo el mūndo!) i de nosoōtros, del pleistocēno (quē lējos quēda aquēio) i de despuēs de pasādo mañāna.
I entre las guitārras i lo que despuēs de las guitārras venīa, entre las canciōnes i las poesīas, los colōres, las cōmpras, las cēnas i las comīdas, i tōdas nuestras ōtras burguesīas, decidī que cada tequiēro en vēz de decīrlo, te lo sonreirīa.

No hay comentarios: