El fīn dela nōche de mañāna

Me gūsta caminār de nōche por ēsta ciudād de desconocīdos. Nō sē cuānta gēnte vīve en ēsta ciudād, puēde que sēan hasta millōnes, pero yō nō veo a nādie. La verdād es que nādie vē a nādie. Nādie se mīra, nādie se hābla. Nādie respēta la autoridād de las estātuas en las gloriētas, sus glōrias pasādas. Bulevāres llēnos de mendīgos mentirōsos que hācen malabāres sin quitārle el ōjo a los rascaciēlos que tiēnen alrededōr. Sirēnas que vuēlan con lūces intermitēntes para salvār a ōtras sirēnas varādas en avenidas venidas a menos, impregnādas de olōr a palomītas, pelīculas de bājo presupuēsto i prostitūtas que aspīran al papēl protagonīsta que les proporciōne ūna vīda mejōr.

Me gūstan las nōches porque sōn mās constāntes que los dīas. Hāi dīas clāros i dīas oscūros de ēsos en los que ūno crē en el ragnarōk. La nōche siēmpre nos protēge del dīa, nos cūbre las espāldas i nos ābre de pār en pār las puērtas los bāres. El dīa estā llēno de sēres monstruōsos. Esperpēnticos cobārdes que se escōnden tras sus trājes i unifōrmes, vomitāndo cordialidād i educaciōn, duēños de tōdo lo visīble. De nōche se vēn las cāras sābios i entendīdos, niñātos, ladrōnes, escuchadōres i profētas de ōtro tīpo, capitānes de navīos que fuēron lo suficiēntemēnte līstos como para nō hundīrse con sus bārcos, i tōdos los que, por un azār genētico o por ūn meticulōso entrenamiēnto puēden vēr a travēs de las parēdes. Se reūnen para hablār, conversār i ōtros actos de māgia nēgra. Acrecēntan el conocimīento generāl mediante la sevēra inmersiōn en la dūda comūn. I ēs ēse runrūn de insolēncia i de ilustrōsa coherēncia lo que mantiēne vīva la ciudād. Lo que algūn dīa la sobrevivirā.