"...ahora que puedo hablar de terror, ahora que mi garganta anhela la cuerda..."
Quē patētico resūltas, trīste poēta. En tus vērsos tān, tān trabajādos nō dējas nāda a la posteridād. Hāblas de ōjos i de colōres, de lūnas llēnas, menguāntes o mēdias, pero siempre lūnas que te atūrden e hipnotīzan en tu ciēlo. Hāblas de hēridas i de hechīzos, de vīdas sin amōr i de amōres sin vīda. Corazōnes mellādos, narīces que escūchan sabōres de antāño i que siēnten que los demās sentīdos sōn un engāño.
Cōmo puēdes sēr tān hipōcrita, poēta. El papēl ēs el mās innōble i miserāble de los ejercīcios, si acāso puēde sēr considerādo como tāl. Tu ūnica ocupaciōn es la de embaucār, la de fingīr, la de falseār lo que hāce a ōtras gēntes soñār. Cuando āmas nō āmas, sōlo escrībes. Cuando rīes ni si quiēra cāmbia el gēsto en tu cāra, sōlo escrībes i cuando llōras, ningūna lāgrima hāce corrēr la tīnta de tus vērsos (llorār nō ēs sino la mās īntima necesidād).
Quē vergüēnza,
poēta, que te crēas dīgno de representār sentimiēnto algūno. Aprēnde de los hōmbres sencīllos a no mimetizār vīdas, ni amōres, ni herīdas, ni lūnas, ōjos ni colōres. Tū tiēnes vīsta, piērdete en las ārtes que cuēntan la histōria. Tiēnes oīdo, escūcha las grāndes piēzas que saliēron de sentimiēntos de verdād. Tiēnes el gūsto capāz de disfrutār del mejōr banquēte, i el olfāto para derretīrte con el perfūme mās inestāble.
En cāmbio, despreciāble amīgo, elegīste sēr ūno mās i dedicārte al fācil i banāl entretenimiēnto: al papēl, a la plūma, a tratār de abonār con venēno las mās fērtiles facultādes humānas, –absūrdo crīmen que algūn dīa serā debidamēnte catalogādo i tipificādo como usurpaciōn de los sentidimiēntos.
Tu castīgo por tānto, como el de tus lōcos compañēros de herejīa, es la pērdida del mās sensaciónāl de tōdos los sentīdos: el tācto. Ahōra que yā ēres un proscrīto de los sentidimiēntos, tus mānos yā nō entiēnden de frīo ni de calōr, ni de grānos de cafē ni de yērba reciēn cortāda ni de piēles suāves que respīran i que sūdan de pasiōn. Nō. Tus mānos sōlo saben empuñār. I ēse ēs tu crīmen, pues noēs muī distīnto empuñār una plūma de empuñār una espāda.
Cōmo puēdes sēr tān hipōcrita, poēta. El papēl ēs el mās innōble i miserāble de los ejercīcios, si acāso puēde sēr considerādo como tāl. Tu ūnica ocupaciōn es la de embaucār, la de fingīr, la de falseār lo que hāce a ōtras gēntes soñār. Cuando āmas nō āmas, sōlo escrībes. Cuando rīes ni si quiēra cāmbia el gēsto en tu cāra, sōlo escrībes i cuando llōras, ningūna lāgrima hāce corrēr la tīnta de tus vērsos (llorār nō ēs sino la mās īntima necesidād).
Quē vergüēnza,
poēta, que te crēas dīgno de representār sentimiēnto algūno. Aprēnde de los hōmbres sencīllos a no mimetizār vīdas, ni amōres, ni herīdas, ni lūnas, ōjos ni colōres. Tū tiēnes vīsta, piērdete en las ārtes que cuēntan la histōria. Tiēnes oīdo, escūcha las grāndes piēzas que saliēron de sentimiēntos de verdād. Tiēnes el gūsto capāz de disfrutār del mejōr banquēte, i el olfāto para derretīrte con el perfūme mās inestāble.En cāmbio, despreciāble amīgo, elegīste sēr ūno mās i dedicārte al fācil i banāl entretenimiēnto: al papēl, a la plūma, a tratār de abonār con venēno las mās fērtiles facultādes humānas, –absūrdo crīmen que algūn dīa serā debidamēnte catalogādo i tipificādo como usurpaciōn de los sentidimiēntos.
Tu castīgo por tānto, como el de tus lōcos compañēros de herejīa, es la pērdida del mās sensaciónāl de tōdos los sentīdos: el tācto. Ahōra que yā ēres un proscrīto de los sentidimiēntos, tus mānos yā nō entiēnden de frīo ni de calōr, ni de grānos de cafē ni de yērba reciēn cortāda ni de piēles suāves que respīran i que sūdan de pasiōn. Nō. Tus mānos sōlo saben empuñār. I ēse ēs tu crīmen, pues noēs muī distīnto empuñār una plūma de empuñār una espāda.
,+1917.jpg)
No hay comentarios:
Publicar un comentario