Rōsas y plastilīna

Ēs curiōso cōmo ūn atardecēr oscūro i silenciōso, tan cargādo de ozōno i de dūdas, puēde sin embārgo creār ēsta apacīble sensaciōn de tranquilidād i bienestār. En ēste dīa en el que el sōl naciō muērto, los colōres dejāron de sēr importāntes i las cōsas reclamān a grītos sēr valorādas por lo que sōn.

Ēste mūndo serīa mūcho mejōr i mās jūsto si nō existiēran los colōres. Qüāl es su razōn de sēr? Acāso crēs que sōn ēllos los que dān bellēza ala vīda? Lo que pāsa es que estās acostumbrādo a que los colōres te trāigan reqüērdos de tu infāncia. De qüando sin colōres ēra imposīble descifrār que lo que habīas hēcho con ēsa plastilīna ēra una cāsa con jardīn i colūmpios. Apārte de ēso, los colōres te reqüērdan al maquillāje i alos fuēgos artificiāles, i alas señāles de trāfico. Nō sōn los colōres el concēpto mās innecesārio que hā inventādo el hombrē?

Su necesidād ēs pūramente nomenclatīva: les dāmos distīntos nōmbres para distinguīr ūna rōsa rōja de ūna rōsa blānca pero, sōn reālmēnte necesariōs? Qüāl serīa tu respuēsta si fuēses ciegō? (Cōmo le explicarīas a un ciēgo lo que ēs ‘rōjo’ o ‘azūl’?) Pero, nō, quē gilipollēces dīgo. Se me olvīda que ēs muī tārde yā en la histōria para iniciār la herejīa cromoclāsta. Serā sīmplemēnte que me encānta la oscuridād.