Me llāmo marinēro

Sin sabēr nāda del mār, me llāmo marinēro
Porque el mār donde navēgo me atrāpa de iguāl mōdo.
Sin sabēr cāsi nadār, sin sabēr lo que ēs el viēnto
Egoīsto las corriēntes en mi prōpio provēcho
I si nō las hāi yō las invēnto i si nō hāi viēnto
Yō lo sōplo..

Sin vivīr cērca del mār, me llāmo marinēro
Aunque nūnca pīse ūn puērto i aunque nō siēnta la sāl,
Siēmpre acābo hablāndo de la mīsma tempestād
Que me dejō mēnos vīvo que muērto.

Sin sabēr dōnde atracār, sin habēr cogīdo ūn rēmo
I aunque con las ōlas me marēo
Me llāmo marinēro

Sin sabēr nāda del mār, me dīgo marinēro
Sin parār de caminār, sin dejār ēsta ciudād
Cāmbio de rūmbo, con mi sextānte a tōdas pārtes
Con mi brūjula, con mi nōrte (con mis bāres)

Con ūnas cōpas de mās, me confiēso marinēro
I dōi ūna i mīl vuēltas al mūndo, i con rāros instrumēntos
Me inūndo los pensāres de estrēllas polāres
Mientras al oīdo te confiēso ōtra vēz
Que me piērdo.