Nūnca dīgas nūnca

Nūnca dīgas nūnca, pero nō volverē a comprār entrādas para vēr ōtra aburrīda ōbra de teātro que cuēnte las misērias de la vīda cotidiāna. Nō puēdo comprendēr con mi mirāda lo que con ēllas me intēntan hacēr vēr. O serā a lo mejōr que nō quiēro vērlo. Que nō quiēro malgastār mis ōjos con pamplīnas.

Tampōco ēs que mis ōjos me tēngan mūcho aprēcio; aun asī, mās del que yō les tēngo a ēllos. Nō me sīrven para vēr las cōsas como yō quisiēra vērlas. Yō quiēro ūnos ōjos como los tūios, Oskar. Aqüōsos delatōres de tōdos los lugāres donde se escōnde la perfecciōn. Admirāntes de tōda la bellēza que los rodēa, sublimāntes de lo monstruōso i vulgār. Despuēs, intrumēnto en māno, cometīas brutāles ōbras de ārte, escrupulōsamente fiēles a lo que tus ōjos veīan, en ūn intēnto de rendīrles su merecīdo homenāje, o quizā por una desordenāda patologīa que te hacīa sentīrte en el debēr de explicārle al mūndo que se estāba equivocāndo.

Asī descubrīste a Carroll, tū sabīas que sōlo tū conseguīste captār su mensāje. E intentāste traducīrselo a tōdos. Lāstima que tu locūra te hīzo olvidār que nādie podīa tampōco entendēr tu idiōma. Te hicīste gēnio al entendēr a ōtro gēnio. A ōtros gēnios. Sī.

Nō. Nō. Te costō aceptār que al entendērles tū a ēios, yā nādie te ība a entendēr a tī. Nūnca.

Aōra quisiēra...

Aōra quisiēra volvēr a granāda. Paseār por sus cālles con ūn nuēvo sms llegādo a mi ilusiōn. I ōtro preparādo en mi cabēza, līsto para tocārte ūn pōco mās.

Aōra quisiēra volvēr a granāda, pasāndo por cōrdoba. Volvēr a hacērme ēsa fōto en la mezquīta con ēsa sonrīsa tōnta que nō podrīa habēr disimulādo ni aunque hubiēra querīdo (i clāro que nō querīa).

Aōra quisiēra volvēr a granāda, soñāndo que estōi volviēndo contīgo. I dejār que los demās –incluīdo yō mīsmo– se rīan de mi tontēz mientras se muēren de envīdia qüando me vēn pegār ūn brīnco cada vēz que me suēna el mōvil. cada vēz que suēne qüalquiēr mōvil.

Aōra quisiēra volvēr a granāda, escribiēndote ālgo en griēgo, o dāndomelas de bōrde, o qüalquiēr ōtra cōsa que se me ocūrra para hacērte rabiār.

Aōra quisiēra hablārte, pero me tēngo que conformār con contārte en mis suēños un incuēnto para nō contār. La peōr pārte de la vengānza de mi hermāno.

Līstos para partīr

Mār en cālma ēsta nōche en que llēgo a un sītio que, si nō fuēra porque yō estōi en ēl, se podrīa decīr que nō exīste. Pero nō me puēdo entretenēr, tēngo cōsas que hacēr. Ūn barquīto de preocupaciōn de vēinte mētros de eslōra, atracādo discrētamente al princīpio dēste frīo puērto que invīta a tōdo menos a quedārse. Por ēso, supōngo, que lo tēngo amarradīto en primēra fīla, preparādo para salīr qüanto āntes dēste infiērno. Pero primēro sōn necesārias ūnas qüāntas reparaciōnes. Aiēr la tormēnta de tu vōz me rompiō los cristāles de cubiērta, i el viēnto i el frīo de mi miēdo dejāron las vēlas en trōcos del tamāño de tirītas. Pero para mañāna habrē terminado i podrē partīr pero nō sin āntes sentārme cīnco minūtos dejāndo que el sōl me dē en la cāra i me ilumīne ūn nōmbre para ponēr porque preocupaciōn yā nō dēbe ser el nōmbre. Crītica vorāz, a un suēño nūnca soñādo... Nō sē, puēde que nō encuēntre ūn nōmbre jamās.
Quizā lo mejōr serā partīr de tōdos mōdos, i el nōmbre yā me lo soplarā el viēnto, o me lo lloverā algūna tormēnta que creēmos jūntos. Decidīdo, hāi que partīr. Mūchos lītros de āgua i de ēso ōtro que nō es āgua para el viāje que se intūie lārgo. I qüātro kīlos de delicatēssen, elegāntemente presentādas en ūna fuēnte jūsto debājo del timōn, para que vaiāmos cada vēz que escojāmos cambiār de rūmbo. Cada vēz que veāmos venīr a patapālo. Cada vēz que el viēnto nos sōple un nōmbre que nō nos gūste.

El dīa que abracē el politeīsmo

La religiōn de antāño lo ēra tōdo, tōdo lo abarcāba i lo transformāba. Sonāban las campānas en el bār, i tōdo el mūndo en la ciudād acudīa a mīsa en māsa. Yō entrāba, me pedīa ūn whīsky para santiguārme i me preparāba para la homilīa. El sacerdōte oficiāba desde ūn pūlpito acristalādo i tenīa ūnos cāscos que yō entendī ēran para cuidārse de nō escuchār a satān.
Pero yō empecē a cansārme de tōdos los rituāles. Las mīsmas oraciōnes, i la mīsma gēnte semāna tras semāna. Ūn dīa me encontrē por la cālle a ūnos chīcos predicāndo. Pero nō cantāban, ni sermoneāban, sōlo repartīan ūnas tarjētas de colōres i repetīan la mīsma palābra ūna i ōtra vēz. Mās adelānte habīa ūna chīca que vestīa de ūna fōrma mūi extravagānte que repetīa constāntemēnte un nōmbre extrāño.
Pōco a pōco comprendī. Fuī comprendiēndo, al mēnos. Al fīn. I aōra yā nō comūlgo siēmpre en el mīsmo sītio i yā nō tēngo miēdo al infiērno. I aunque nō consīgo apostatār del tōdo, hē decidīdo nō celebrār mās lo que ōtros me dīgan que tēngo que celebrār. Nō habrā mās pāsqüas ni cōrpus ni cuarēsmas. Beberē i beberē de bār en bār para acabār de celebrār.